Al eerder heb ik je verteld dat ik een borstverkleinende operatie heb ondergaan toen ik 17 jaar was. Toen ik zelf mijn 1e borstbehandeling kreeg, heb ik een mooie borstreis gehad waarbij ik heb mogen ervaren wat de reden is geweest waarom ik tijdens de operatie 2 ademstilstanden heb gehad en enkele uren later een Bijna Dood Ervaring. Je kunt hierover meer lezen in het blog Mijn Bijzondere Borstreis.

Wat ik nooit had vermoed, is dat dit niet zomaar ‘Mijn Bijzondere Borstreis’ zou worden, maar dat dit, jaren later, ineens gebombardeerd werd tot ‘deel 1’. Onlangs heb ik namelijk wederom een prachtige, maar intense borstreis mogen ervaren. Gezien ik ook deze graag met jou wil delen, is het eerste blog daarmee ineens deel 1 geworden en dit deel 2 😉

Zoals in deel 1 al aangegeven heb ik een verharde plek in mijn linkerborst. Dé reden om de borstbehandeling uit deel 1 in te gaan.
Door de tijd heen sinds die eerste behandeling en de velen die daarna gevolgd hebben, is deze plek gebleven. De ene keer doorloop ik mijn cyclus zonder klachten, de andere keer heb ik het gevoel dat mijn borst uit elkaar klapt, zoveel druk staat er op.

Zomer 2018 ben ik, naast een thermografie, ook voor een echo geweest bij borstpoli.nl.
Dr. Wim van Bodegom heeft mij een super fijne ervaring gegeven. Allereerst heeft hij een uur(!) voor mijn consult uitgetrokken, heeft hij mij uitgelegd hoe je de beelden van de echo nou moet bekijken en wat je precies ziet (je kijkt direct mee) en ook nog eens extra uitleg gegeven over het doen van zelfonderzoek.
Daarnaast controleren ze bij borstpoli.nl niet alleen de borst waarvoor je komt. Nee, ze bekijken beide borsten. Je hebt immers vergelijkingsmateriaal nodig, net als met zelfonderzoek.

Al snel werd duidelijk dat mijn linkerborst een heel aantal cystes heeft, waarvan er 1 de boventoon voert. Met een kleine 9 cm (!) doorsnede is zij aardig bepalend in de borst.
Het stelde mij gerust. Een cyste dus. “Prima, daar kan ik mee leven”, dacht ik.

Een lastige beslissing

De tijd verstrijkt. De klachten blijven, ze komen en gaan.
Sinds enkele maanden (we zitten inmiddels begin 2020) merk ik dat het lijkt alsof de cyste groter wordt. De linkerborst is in de jaren langzaam ook gegroeid ten opzicht van de rechter. Voornamelijk aan de zijkant, waar de cyste zit en als ik mijn eisprong gehad heb én het is een maand van klachten, dan voelt de borst ook extreem zwaar.
Zelf onderzoek in de periode tussen menstruatie en eisprong wordt lastiger. De cyste(s) zit(ten) in de weg.

Heel langzaam aan merk ik dat ik er minder gerust op begin te worden. Ik weet dat er niets aan de hand is, maar het niet kunnen onderzoeken zelf in combinatie met de hinder die ik regelmatig van de cyste ondervindt, begint in mij voor onrust te zorgen.
Na lang wikken en wegen neem ik het besluit; Ik ga de huisarts benaderen voor een doorverwijzing naar het ziekenhuis voor het leegzuigen (aspiratie) van de cyste.

Corona…. F#ck…. Heeft dus geen zin om de huisarts te bellen. Er gebeurd nu toch niets in het ziekenhuis. Enkele weken gaan voorbij en zodra alle maatregelen versoepelen, neem ik op vrijdagochtend contact op met de huisarts voor een doorverwijzing. De assistente is het met mij eens dat langskomen onzin is, gezien we al weten dat er cystes zitten. Zonde van de tijd van de huisarts én mijn tijd. “U krijgt de doorverwijzing wel via de mail binnen”, zegt de assistente en we verbreken de verbinding.

“Fijn, dat is geregeld”, denk ik en ik leg mijn telefoon op de salontafel neer.

Ineens zie ik het beeld voor mij van de naald die de cyste leegzuigt

Zodra ik mij achterover in de bank laat zakken voel ik ineens een soort van paniek opkomen en ik voel dat mijn borst mij in paniek ‘toeschreeuwt’. In een flits voel ik dat zij bang is voor de pijn van naalden, mesjes, etc. Ik hoor haar ‘schreeuwen’; “Nee, niet weer!! Niet weer!!”.

Ik merk dat zodra ik het gevoeld heb, ik het ook weer soort van weg heb gedrukt. Ondanks dat ik het niet meer direct voel, houdt het mij wel degelijk bezig. In de uren en dagen die volgen voel ik een diepe onrust in mij ontstaan. Ik wéét dat dit een opgeslagen geheugen is wat er uit moet. Tegelijkertijd ervaar ik een onbewuste weerstand, want waar brengt het mij heen?

Zondagochtend, er is geen ontkomen meer aan.
Ik neem mijn partner mee in wat er is gebeurd en wat ik vrijdagochtend heb ervaren en op dat moment breekt het volledig door. Een ongelooflijk diep oud verdriet en oude pijn komt na 28 jaar los. Herinneringen van de operatie en de dagen daarna in het ziekenhuis passeren ineens de revue. Herinneringen waarvan ik het bestaan niet meer wist…

De enorme eenzaamheid die ik heb ervaren om als 17 jarig meisje in zo’n groot academisch ziekenhuis te liggen met zóveel pijn! Ik kan mij herinneren dat er vlak na de operatie nog wel kamergenoten waren, maar dat waren allemaal dames voor een borstvergroting en die waren dus de dag daarna allemaal weer weg. Mijn mama mocht niet hele dagen blijven en moest ook werken, want haar vakantie ging in zodra ik het ziekenhuis uit was. Dan moest zij voor mij zorgen, in het ziekenhuis waren de verpleegkundigen daar om mij te verzorgen.

Ik kan mij niet herinneren dat ik veel verpleegkundigen heb gezien.
Ik kan mij wel herinneren dat ik steeds uitkeek naar het middagbezoekuur. Dan hoopte ik dat mijn vrienden en vriendinnen zouden langskomen.
Het zijn er maar een paar geweest, een enkele keer. Precies van degene van wie ik het niet verwachtte. Ik voel de teleurstelling dat er maar een paar geweest zijn.

Ik zie mezelf op de rand van het bed zitten met mijn drains. Geen idee hoeveel dagen er inmiddels verstreken zijn na de operatie. Ik weet het niet meer.
Er staat voor mijn gevoel een hele berg mensen om mij heen. Mijn verband mag er af en mijn drains mogen er uit. Daarna mag ik douchen.
Gaat dat alles goed, dan mag ik naar huis.
Tussen al die mensen ontbreekt mijn vertrouwde mama, ze is onderweg naar het ziekenhuis, maar de arts wil niet wachten.

De arts haalt het verband los. Ik voel mijn maag nu nóg op zijn kop gaan. Het deed pijn!
Dan de drains. De arts vertelt dat dit wel een ‘beetje gek’ kan voelen… Een beetje gek???

Ben je helemaal gek geworden?!

Dat doet potverdorie zeer! Ze zitten vast!
Ik voel ergens diep vanuit mijn borst iets los ‘scheuren’en voel de drain (die ellenlang lijkt te zijn) door mijn borst naar buiten glijden… De arts is tevreden en ik kan allemaal maar mijn hoofd hoog houden, want de 2e drain moet ook nog..

Ik verbijt de pijn en het nare gevoel, want het is zó spannend! Ik ga voor het eerst mijn ‘nieuwe’ borsten zien! Ik durf nog niet te kijken.

Nadat alles is verwijderd, op de kleine zwaluwstaartpleistertjes over de littekens na, controleert de arts het werk. Hij is tevreden. Ik hoor hem zeggen hoe mooi het is geworden. “Ja tuurlijk, er zit nog wel wat zwelling en het is nog blauw, maar dat trekt wel weg hoor”.

Ik ben blij. De dokter is tevreden over zijn werk. In mijn hoofd durf ik het plaatje van mijn nieuwe borsten volledig te omarmen. Ik heb weer mooie borsten!

De volgende stap op weg naar huis. Op weg uit de eenzaamheid. Ik mag douchen.
Ik weet werkelijk niet meer of er is aangeboden of er een verpleegkundige mee zou gaan of niet. Ik weet wel dat ik alleen naar de douche ben gegaan.
De dokter zei dat daar een spiegel was, dus ‘ga daar maar lekker kijken en daarna douchen. Bewonder maar’.

In de badkamer doe ik voorzichtig mijn nachthemd uit. Alles doet zeer en zelfs het nachthemd schuurt over de verse wonden heen nu het verband er af is.
Vol verwachting kijk ik in de spiegel naar mijn nieuwe borsten.

Wat ik zie zijn 2 dikke blauwe gezwollen, vooruit en rechtopstaande priemende hompen vol bloed, littekens en zonder enige normale vorm.
Zijn dit mijn borsten???!!!
Was dit het??!!

Natuurlijk was het zo dat de dokter mij vooraf verteld had hoe het er na de operatie ongeveer uit zou zien. Maar tussen het horen en het werkelijk zien, zit echt een wereld van verschil! Zéker als je net 17 bent….

Daar zat ik dan

Ik heb de kraan aangezet en heb mij via de muur op de grond laten zakken.
Zittend onder de douche, want staan kon ik niet meer. Had de energie niet meer.
Daar zat ik dan. 17 jaar en net een borstverkleinende operatie achter de rug.
Voor mijn gevoel een die compleet mislukt was.
Ik heb vreselijk zitten huilen onder de douche!

Wat had ik een spijt!!
Ik kon wel door de grond heen zakken!!
Wat voelde ik mij bedonderd, maar vooral ook eenzaam en zielsalleen!

Ik weet niet hoe lang ik onder de douche gezeten heb voordat ik mezelf weer een beetje bij elkaar had geveegd. Ik mocht die dag inderdaad naar huis. Ik heb niemand verteld dat ik tijdens het douchen gezeten heb, omdat ik niet meer kon staan. Nee, ik wilde naar huis. Thuis zijn, bij mijn mama, bij de katten, in mijn vertrouwde omgeving.

Maar ook aan de herinnering van thuis kleven bad memories. Een losgeraakte hechting op de driesprong van de littekens recht onder de tepel is losgeraakt en het gaatje wat is ontstaan is gaan ontsteken. Ze kunnen niet opnieuw hechten. Ik moet de douchestraal ‘er maar gewoon opzetten’….
Heeft zo’n arts énig idee hoeveel pijn dat doet??!!

De pijn en teleurstelling van de operatie, en de enorme eenzaamheid van mijn hele ziekenhuisopname én herstel passeerde die zondag de revue. Er werd niets tegengehouden, alles kwam naar boven en luchtte (uiteraard) enorm op.

Ik heb de hele zondag nodig gehad om deze release te kunnen verwerken en toen ik maandagochtend onder de douche stond, was er één gedachte die opkwam;
‘Was dit de inhoud van mijn cyste?’